მარიამ უნდილაშვილი

21-ე საუკუნეა, ყველაფერი ისეა, თითქოს არც არაფერი ყოფილა, არ ვიცი, რატომ, მაგრამ დღეს გადავწყვიტე, უფრო შორს, სიღრმეში წასვლა, ბევრი ვიფიქრე, როგორ შემეძლო მეპოვა წარსული, ის წარსული, ყველაფერი თავდაყირა რომ დააყენა, ვითომ არაფერი, მაგრამ რეალურად  დღემდე რომ ვერ  ვაღწევთ თავს, რადგან ერთი ნაბიჯით ყოველთვის წინაა..

ბევრი ვიფიქრე, სად მეძებნა პასუხები და ბაბუაჩემის ლურჯ, წყლიან, ცოტათი დაბერებულ თვალებში ჩავიხედე, რათა დამენახა მისი ,,პირადი გვირაბის განათება“,  სამწუხაროდ, იმდენად  კაშკაშაა ეს სინათლე, რომ არათუ პასუხი ვერ ვიპოვე,  ორი წამითაც ვერ გავუსწორე თვალი. ერთს კი მივხვდი _  ეს ის სინთლე ყოფილა, საბჭოეთზე აუგის ხსენებისას  რომ ენთება. ალბათ, სწორედ ამ სინათლის ბრალია, რომ  მხოლოდ ამ მომენტში არის მზად დამიპირისპირდეს მე, მისთვის ყველაზე საყვარელ ადამიანსაც კი.

იმ ქვეყნისთვის, რომელიც არასდროს იყო ისე მთლიანი, როგორც მაშინ, როცა თავისუფლებას ართმევდნენ, როგორ შეიძლება ,,თავისუფლებისკენ ლტოლვა უცნობი ნაპირის უაზრო ძებნას დამსგავსებოდა“? ,,გუშინდელი დინოზავრი დღეს როგორ შეიძლება გამეფებულიყო?“ არ ვიცი, არ ვიცი. ერთი რამ კი ფაქტია, რომ ,,რანიც არ უნდა ვყოფილიყავით, სადღაც სხვაგან ვართ“ და ,,აბრეშუმის  გზისპირა სამყაროს“ ეს არ ეკადრება.

ჩემთვის დიდ დეიდას არ დაუტოვებია 1000 ამბავი და ერთი ლექსი, არც მამას დაუტოვებია კითხვებით სავსე ჩანთა და არც  დედამ მითხრა, სად უნდა მეძებნა პასუხები, თუმცა უამრავი კითხვა მაწუხებს  და დამეთანხმებით, როგორ  სიცარიელეს ტოვებს უპასუხო კითხვები.

წიგნი დაგეხმარება ყველაფრის  გაგებაშიო _ მახსოვს, მამიდაჩემმა მითხრა პირველი წიგნის ჩუქებისას  და სწორედ ეს მახსენდებოდა, როცა ნინო ხარატიშვილის წიგნის - ,,მერვე სიცოცხლის“ I ნაწილს  ვკითხულობდი. შესავლიდანვე  ეტყობოდა, ცოტათი  ბუნდოვანი და დამაბნეველი იყო და ამან გამოიწვია ჩემი ასეთი ნდობა. აბა, მითხარით, როგორ შეიძლება ნათელი  იყოს  გზა ასეთი ბნელეთის, რომლის წყალობითაც ,,პროგრესი იმავდროულად რეგრესსაც ნიშნავს“?!   მაგრამ გაიღიმეთ: ,,დაღვრემილები არ უყვართ ჩვენს მზიურ საქართველოში“.

 ამ წიგნმა მიმახვედრა, რომ „თითოეული ძაფი ცალკეული ისტორიაა“ და სწორედ დეტალებში, სადღაც დამტვერილი ხალიჩის კუთხეებშია დამალული პასუხები ჩემს ყველა შეკითხვაზე.

 იქნებ პასუხი ,,შავ ბედნიერებაზე“ შეყვარებული თეკლაა?! ან იქნებ ანასტასია, რომელსაც ჰგონია, რომ ,, სიცოცხლე მარტო ოცნებებისგან შედგება“, ,,მგზნებარე კომუნისტი“  რამაზ იოსებიძე, რომელიც, წყვდიადის გარდა, სხვა გამოსავალს ვერც კი ხედავდა , ან იქნებ  რამაზის მამა, ძველი ყაიდის კაცი, რომელსაც სძულდა კომუნისტები?! არ ვიცი, არ ვიცი. ერთი რამ კი ფაქტია, გაგვამარტივეს  და შემდეგ დაგვანახეს ჩვენი ტვინისთვის შესაფერისად მარტივი კომუნიზმი,  ყველა ფერი დაგვაკარგვინეს და დაგვაჯერეს, რომ ცისარტყელა შავია, მაგრამ გაიღიმეთ: ,,დაღვრემილები არ უყვართ ჩვენს მზიურ საქართველოში“

,,მომავალი უკვე კარზე აკაკუნებდა და არავინ უწყოდა, როგორი იქნებოდა ის“.  რატომ?! შოკოლადივით ტკბილი და დამღუპველი იყო რეალობა, ვერ ვაცნობიერებდით, რომ ,,ზედმეტი სიკეთის მოტანას ზედმეტი  სიავის მოტანა შეუძლია“ და სწორედ ამ შოკოლადით ტკბობამ დაგვაკარგვინა ჩვენი თავი, ჩვენი ნაწილი ისე, როგორც  ანასტასიას თავისი ტყუპისცალი და ჩვენც სამარადისოდ გაგვყვება  სიცარიელის შეგრძნება, როგორც ანასტასიას, მაგრამ მთავარია დავინახოთ ცისარტყელა და არ ვეწვიოთ თეკლას გზას.

,,გაიღიმეთ, დაღვრემილები არ უყვართ ჩვენს მზიურ საქართველოში“!

ცა დიდია, მაგრამ  უცხო ვარსკვლავების ქვეშ ვერ ვინებივრებთ, უცხოს მიკედლებული დიდი ხნით ვერ გავთბებით, ჩვენს  გულში ანთებული სითბო გვჭირდება. მთავარია, ერთად ვიყოთ, იქ ვიპოვოთ ცისარტყელა, სადაც ხალხი უბედურებაში იძირება და საბოლოოდ დავიჯეროთ, რომ შავი ფერადი არაა.

 მე მჯერა, რომ ,,სიცოცხლე სიკვდილს არ დაუთმობს გზას“, ,, ისევ იფეთქებს“ , რადგან იასამანი მაინც ყვავის ჩვენს ქვეყანაში, ცოტა ხნით, მაგრამ მაინც. 

 ახლა კი მინდა მადლობა გადავუხადო ავტორს, რომელსაც თითქოს დიდი ხანია ვიცნობ, ავტორს, რომელმაც ჩამახედა მისთვის პირადული ,,კითხვებით სავსე ჩანთაში“. დამიჯერეთ, არცთუ ისე მარტივია ეს და თუ თქვენც გაინტერესებთ,  სად უნდა ეძებოთ პასუხი, აუცილებლად წაიკითხეთ.   ბოლოს კი გაიღიმეთ  - ,,დაღვრემილები არ უყვართ ჩვენს მზიურ საქართველოში".

 

მარიამ უნდილაშვილი

სსიპ ქალაქ თბილისის N 28 საჯარო სკოლის XII კლასის მოსწავლე